Aku.
Baik-baik saja.
Di bawah kamu bulan.
Aku termangu.
Mutiara yang mencium bumi.
Aku biarkan.
Moga saja bisa lega.
Jiwa ini rasa sedikit selesa.
Sungguh.
Kalau kamu.
Menjadi aku.
Dalam ruang yang kamu terasa tiada sedikit pun zarah oksigen.
Apa bisa kau bernafas ?
Kakimu mahu melangkah.
Mencari ruang untuk bernafas.
Tapi dirimu tak bisa lari.
Kau sudah tahu ,di ruangan itu oksigennya sudah habis
Oksigennya tiada!
Apa kau mahu yang lain turut merasa ??
Lalu Ku tarik buku.
Yang selalu menjadi peneman.
Tempat aku mencoret semua rencana dunia Ku .
Segala yang mahu di catur.
Pada buku itulah aku curahkan.
Aku larikkan pena di atas kertas itu
Sambil sendu yang semakin kuat
Mutiara juga makin lebat.
Otakku ligat.
Sekuat sendu .
Selaju mutiara.
Dan .
Ketika ini.
Aku mengadap sang bulan.
Ditemani bunyi unggas .
Angin yang cukup sejuk menggetarkan tulang belulang .
:)
Sudahlah.
Wahai bulan.
Dengarkanlah.
Aku alunkan al-mulk.
Sambil mengadap kamu.